Święto Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski zostało ustanowione na prośbę biskupów polskich po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej.
Święto to zatwierdzone zostało przez Papieża Benedykta XV w 1920 r. Nawiązuje ono do ważnych wydarzeń z historii Polski: obrony Jasnej Góry przed Szwedami w 1655 r., ślubów króla Jana Kazimierza – powierzenia Królestwa Polskiego opiece Matki Bożej, a także do uchwalenia Konstytucji 3 maja. Święto to wyraża wiarę Narodu w szczególną opiekę Bożą, jakiej Polacy doświadczali i doświadczają za pośrednictwem Matki Bożej.
Oficjalnie święto obchodzone jest od 1923 roku, choć Maryję jako Królową Polski czczono o wiele wcześniej, czego przykładem jest „Bogurodzica” – najstarsza polska pieśń religijna, która pełniła często rolę hymnu narodowego. Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto zostało podniesione do rangi uroczystości.
Święto Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski to również dzień odpustu na Rudawcu.
W latach 70. XX w. zrodziła się inicjatywa budowy świątyni na Rudawcu. Ówczesny proboszcz izdebskiej parafii, ks. Stanisław Zborowski, w rozmowach z mieszkańcami Rudawca wielokrotnie podpowiadał, że „na Rudawcu przydałby się kościół”. Sam duszpasterz nie mógł podjąć inicjatywy budowy świątyni ze względu na istniejącą sytuację polityczną w tamtej Polsce, jak również swoją osobistą przeszłość (spędził kilka lat w więzieniu we Wronkach za działalność patriotyczną w czasie wojny i był pod baczną kontrolą władz).
Powstanie „Solidarności” w 1980 r. przyczyniło się do wzrostu odwagi wśród parafian dążących do powstania świątyni w Rudawcu. Po wykonaniu prac adaptacyjnych, 14 grudnia 1980 r. ks. Marian Bal, w obecności ks. Zborowskiego, ks. prał. Juliana Pudły z Brzozowa, ks. Pawła Komborskiego z Przysietnicy oraz ks. Józefa Niżnika – ówczesnego wikariusza z Izdebek, dokonał poświęcenia tymczasowej kaplicy remizie strażackiej. Na pierwszą na ziemi rudawieckiej Mszę św. przybyła cała społeczność Rudawca i kilkudziesięciu mieszkańców Przysietnicy. Liczba przybyłych wiernych, którzy nie pomieścili się w nowopowstałej kaplicy zaskoczyła duszpasterzy i już wtedy zauważono, że potrzeba, by Rudawiec miał większy kościół. Po uroczystym poświęceniu kaplicy, izdebscy księża zaczęli systematycznie odprawiać w każdą niedzielę Mszę św. o godz. 9.30, na którą zaczęło przychodzić coraz więcej wiernych, również z górnej części Przysietnicy.
Jeszcze w grudniu 1980 r. zawiązał się komitet budowy nowego kościoła, na czele którego stanęli: ks. Józef Niżnik, Mieczysław Łukaszyk, Jan Organ i Bronisław Dytko. Wczesną wiosną 1981 r. zaczęto pospiesznie gromadzić materiał na budowę nowej świątyni i szukać odpowiedniego miejsca na jej lokalizację. Poszukiwania zakończyły się niebawem sukcesem – Jan Bąk przekazał sąsiadującą z tymczasową kaplicą działkę pod budowę, a mieszkańcy zaczęli ofiarowywać materiały na budowę kościoła. Dokonywano również systematycznych zbiórek pieniężnych na ten cel. Składki pieniężne urządzane były również przez sąsiednie parafie i kapłanów z dekanatu brzozowskiego. Projekt budowy nowej świątyni wykonał izdebski rodak, mgr inż. Zdzisław Wojdanowski.
18 kwietnia 1981 r. rozpoczęto wznoszenie nowej, murowanej świątyni o wymiarach 18 x 12 m. Prace nadzorowane były przez ks. Niżnika oraz zarząd komitetu budowy. Jeszcze w czasie trwania prac budowlanych ks. Niżnik udał się 25 kwietnia do bp. Ignacego Tokarczuka z prośbą o przybycie i poświęcenie nowopowstającej świątyni w dniu 3 maja.
Jak zawsze w takiej sytuacji ówczesny pasterz diecezji z radością przyjął zaproszenie na uroczystości poświęcenia kościoła. Rankiem 3 maja 1981 r. ordynariusz przybył do izdebskiej parafii, a następnie tuż przed godz. 9.00 do Rudawca. Na uroczystej Mszy św. zgromadziło się kilkudziesięciu kapłanów i ok. 3 tys. wiernych. Nowopoświęcona świątynia otrzymała tytuł Matki Bożej Królowej Polski.
Od tego czasu systematycznie, najpierw pod przewodnictwem ks. Stanisława Zborowskiego, a następnie ks. Józefa Kasperkiewicza rudawiecki kościół jest upiększany i wzbogaca się o nowe wyposażenie.