Pragnę oddać hołd miłości rolnika do ziemi, bo ta miłość zawsze stanowiła mocny filar, na którym opierała się narodowa tożsamość. W chwilach wielkich zagrożeń, w momentach najbardziej dramatycznych w dziejach narodu ta miłość i przywiązanie do ziemi okazywały się niezmiernie ważne w zmaganiu o przetrwanie. Dzisiaj, w czasach wielkich przemian, nie wolno o tym zapominać. Oddaję dziś hołd spracowanym rękom polskiego rolnika. Tym rękom, które z trudnej, ciężkiej ziemi wydobywały chleb dla kraju, a w chwilach zagrożenia były gotowe tej ziemi strzec i bronić.
Pozostańcie wierni tradycjom waszych praojców. Oni podnosząc wzrok znad ziemi ogarniali nim horyzont, gdzie niebo łączy się z ziemią, i do nieba zanosili modlitwę o urodzaj, o ziarno dla siewcy i ziarno dla chleba. Oni w Imię Boże rozpoczynali każdy dzień i każdą swoją pracę i z Bogiem swoje rolnicze dzieło kończyli. Pozostańcie wierni tej prastarej tradycji! Ona wyraża najgłębszą prawdę o sensie i owocności waszej pracy.
Tak bardzo jesteście podobni do ewangelicznego siewcy. Szanujcie każde ziarno zboża kryjące w sobie cudowną moc życia. Uszanujcie również ziarno słowa Bożego. Niech z ust polskiego rolnika nie znika to piękne pozdrowienie „Szczęść Boże!” i „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!”.
Homilia Jana Pawła II, Krosno, 10.06.1997
W polskiej tradycji ludowej uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny nazywamy świętem Matki Bożej Zielnej. Tego dnia do kościoła przynosimy wiązanki zbóż, owoców i roślin i dziękujemy Matce Bożej Wniebowziętej za pomoc w ciężkiej pracy na roli, za opiekę na ludźmi i ich plonami. Prawdę tę wyrażały też legendy. Jedna z nich mówiła, że Matka Boża uciekając z Dzieciątkiem do Egiptu pomogła napotkanemu rolnikowi w sianiu pszenicy. Siew był cudowny, wspaniały. Rzucone w rolę ziarno od razu kiełkowało, rosło i było gotowe do żniwa. Nadjechali ścigający Świętą Rodzinę żołnierze Heroda i zapytali rolnika, czy widział młodą niewiastę z dzieckiem. Odpowiedział, że tak, ale było to wtedy, gdy siał pszenicę. Rozgniewani pojechali dalej (E. Ferenc). Inna mówi, że Apostołowie zamiast ciała Maryi znaleźli kwiaty.
Rolnicy w tych dniach dziękują Bogu za plony ziemi i ziarno, które zebrali z pól. Dożynki to radosny obrzęd zakończenia żniw i złożenie Stwórcy nieba i ziemi, tego wszystkiego, co dała matka ziemia w czasie pracy żniwnej. Zawsze głównym akcentem dożynek jest błogosławieństwo wieńca, symbolizującego trud żniwiarzy. Nie przychodzimy do Kościoła z pustymi rękami, ale przynosimy zioła, kwiaty, przynosimy również swoje cierpienia, pracę, modlitwę, wyrzeczenia, trudy codziennego życia.
Oby za każdym razem, kiedy bierzemy do ręki chleb, towarzyszyła nam świadomość, że jest to owoc ziemi i naszej pracy otrzymany od Boga, za co powinniśmy Mu nieustannie składać dziękczynienie. W tym dniu prosimy Matkę Bożą, patronkę dobrych zbiorów, byśmy kiedyś nie stanęli przed Nią z pustymi rękami, by Matka Boża pomogła nam osiągnąć szczęście, jakim cieszy się Ona dzisiaj jako Królowa Nieba i Ziemi.
Dałeś Boże piękne plony
Wszystko mamy z Twojej ręki
Niosąc wieniec żniwny
Tobie składamy dzięki.
Przynosimy kłosy
z dorodnego zboża
Niechaj je pobłogosławi
Najświętsza ręka Boża.