Uroczystość Objawienia Pańskiego w naszej parafii została ubogacona odwiedzinami wyjątkowych postaci – sami Mędrcy ze Wschodu przybyli do naszej świątyni, aby oddać pokłon Małemu Dziecięciu w naszym „Izdebskim Betlejem”. I rzeczywiście to uczynili. Zobaczcie sami. Przynieśli dary ofiarne, wśród których znalazły się także kreda i kadzidło – można je było po Mszy świętej zabrać do swoich domów: by wonią kadzidła wypełnić nasze domy, a kredą oznaczyć drzwi mieszkań. Ma nam to przypominać, że przyjęliśmy Mesjasza jako Zbawiciela i jesteśmy gotowi o Nim świadczyć potrzebującym.
6 stycznia 2011 r., po raz pierwszy po półwiecznej przerwie stał się w Polsce dniem ustawowo wolnym od pracy a wierni bez przeszkód mogą odtąd uczestniczyć w jego kościelnych obchodach. Uroczystość Objawienia Pańskiego, znana także pod nazwą święta Trzech Króli, jest jednym z najstarszych świąt chrześcijańskich. Upamiętnia ona objawienie się całemu światu Boga w postaci narodzonego w Betlejem Jezusa Chrystusa.
Według ewangelisty, w stronę miejsca Jego narodzin, za gwiazdą na niebie podążyli z pokłonem mędrcy ze Wschodu, w darze ofiarując Mu złoto, kadzidło i mirrę. W tradycji mędrcy ci znani są jako królowie (ze względu na ofiarowane dary): Kacper, Melchior i Baltazar. Nie wiadomo ilu ich było. Liczba mnoga wskazuje, że więcej niż dwóch. Na pamiątkę tego wydarzenia w kościołach podczas Mszy świętych błogosławi się wodę, kadzidło i kredę. Wierni zabierają je do domów, a na drzwiach wypisują litery:
C† M† B 2023 (aktualny rok)
łac. Christus Mansionem Benedicat, czyli Chryste błogosław temu domowi
Pokłon Mędrców ze Wschodu złożony Dziecięciu Jezus, opisywany w Ewangelii przez św. Mateusza (Mt 2, 1-12), symbolizuje pokłon świata pogan, wszystkich ludzi, którzy klękają przed Bogiem Wcielonym. To jedno z najstarszych świąt w Kościele.
Trzej królowie być może byli astrologami, którzy ujrzeli gwiazdę – znak narodzin Króla. Jednak pozostanie tajemnicą, w jaki sposób stała się ona dla nich czytelnym znakiem, który wyprowadził ich w daleką i niebezpieczną podróż do Jerozolimy. Herod, podejmując ich, dowiaduje się o celu podróży. Podejrzewa, że narodził się rywal. Na podstawie proroctwa w księdze Micheasza (Mi 5, 1) kapłani jako miejsce narodzenia Mesjasza wymieniają Betlejem. Tam wyruszają Mędrcy. Odnajdując Dziecię Jezus, ofiarowują Mu swe dary. Otrzymawszy we śnie wskazówkę, aby nie wracali do Heroda, udają się do swoich krajów inną drogą.
Legenda, że jeden z Magów pochodził z murzyńskiej Afryki, wywodzi się zapewne z proroctwa Psalmu 71: „Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary. Królowie Szeby i Saby złożą daninę. I oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie… Przeto będzie żył i dadzą Mu złoto z Saby”. Przez królestwo Szeby rozumiano Abisynię (dawna nazwa Etiopii). Na podstawie tego tekstu powstała także tradycja, że Magowie byli królami. Tak ich też powszechnie przedstawia ikonografia.
Prorok Izajasz nie pisze wprost o królach, którzy mają przybyć do Mesjasza, ale przytacza dary, jakie Mu mają złożyć: „Zaleje cię mnogość wielbłądów, dromadery z Madianu i Efy. Wszyscy oni przybędą ze Saby, ofiarują złoto i kadzidło” (Iz 60, 6). Kadzidło i mirra były wówczas na wagę złota. Należały bowiem do najkosztowniejszych darów.
Św. Mateusz nie podaje także liczby Magów. Malowidła w katakumbach rzymskich z wieku II i III pokazują ich dwóch, czterech lub sześciu. U Syryjczyków i Ormian występuje ich nawet dwunastu. Przeważa jednak w tradycji Kościoła stanowczo liczba trzy ze względu na opis, że złożyli trzy dary. Tę liczbę np. spotykamy we wspaniałej mozaice w bazylice św. Apolinarego w Rawennie z wieku VI. Także Orygenes podaje tę liczbę jako pierwszy wśród pisarzy chrześcijańskich.