30 września 2013 roku w Watykanie na konsystorzu kardynałów Ojciec Święty Franciszek ogłosił, że kanonizacja Papieży – bł. Jana Pawła II i bł. Jana XXIII odbędzie się 27 kwietnia 2014 r. na Placu św. Piotra w Rzymie, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego.
Jan XXIII (Giuseppe Roncalli) urodził się w 1881 r. w wielodzietnej chłopskiej rodzinie w Sotto il Monte k. Bergamo. Wstąpił do Seminarium w Bergamo, gdzie został przyjęty do III Zakonu św. Franciszka. Za dobre wyniki w nauce otrzymał stypendium, które umożliwiło również naukę w Papieskim Seminarium Rzymskim. Odbył roczną służbę wojskową, napisał pracę doktorską i 10 sierpnia 1094 r. przyjął święcenia kapłańskie. Wkrótce został sekretarzem bp. Giacomo Radiniego-Tedeschiego, ordynariusza Bergamo, wykładał też historię Kościoła w Seminarium i redagował biuletyn „Życie diecezjalne”. W czasie I wojny światowej jako kapelan w stopniu porucznika, posługiwał rannym w szpitalach. Po wojnie wrócił do Bergamo, był wykładowcą i ojcem duchownym kleryków w Seminarium. Od 1920 r. przez 5 lat wykładał w Papieskim Seminarium w Rzymie, kierował też sekcją włoską Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary, a na zlecenie papieża Piusa XI przygotował dekret nadający dziełom misyjnym tytuł papieskich.
W 1925 r. przyjął święcenia biskupie i hasło „Posłuszeństwo i pokój”, został wizytatorem i delegatem apostolskim w Bułgarii, a potem w Grecji i Turcji, gdzie, m.in. pomagała uchodźcom, organizował żywność i lekarstwa, uratował tysiące dzieci żydowskich, dla których wystawiał wizy tranzytowe w imieniu Stolicy Apostolskiej. W 1944 r. został nuncjuszem w Paryżu, a w 1953 r. papież Pius XII mianował go kardynałem i powierzył stolicę patrialchalną w Wenecji.
Po trzech latach przygotowań, 11 października 1962 r. uroczyście otworzył Sobór Watykański II, w którym uczestniczyło ponad 2800 osób, byli też zaproszeni obserwatorzy niekatoliccy, ale bez prawa decydowania. Papież Jan XXIII napisał 8 encyklik, najważniejsze to: Mater et Magistra oraz Pacem in teris (6 tygodni przed śmiercią). Ważnym, choć przemilczanym wystąpieniem Ojca Świętego był apel (25 października 1962 r.) w czasie kryzysu kubańskiego do przywódców dwóch mocarstw stojących w obliczu konfliktu nuklearnego – prezydenta USA Johna Kennedyego i szefa Moskwy Nikity Chruszczowa (na szczęście wysłuchany), który uratował świat przed III wojną światową.
Jan XXIII dwa razy odwiedził Polskę (w 1911 i 1929 r.), znał historię naszego kraju i więzi łączące Kościół z narodem. Utrzymywał serdeczne kontakty z prymasem Stefanem kardynałem Wyszyńskim, którego wraz z bp. Kominkiem i bp. Baraniakiem, jako ostatnich przyjął na dwa tygodnie przed śmiercią. Ostatnie orędzie (nagrywane podczas agonii) skierował do pielgrzymów z Piekar Śląskich. 15 maja 1963 r. po raz ostatni spotkał się z wiernymi na audiencji, a dwa dni później celebrował ostatnią Eucharystię. Zmarł 3 czerwca, nazajutrz po Zesłaniu Ducha Świętego. W ostatnich słowach mówił – „nie ma innej woli jak wola Boga, aby byli jedno”, a w testamencie – tym, co najcenniejsze w życiu jest Jezus Chrystus, Jego Kościół, Jego Ewangelia, prawda i dobroć. 3 września 2000 r. został beatyfikowany, wraz z papieżem Piusem IX. Wspomnienie liturgiczne obchodzimy 11 października.
Jan XXIII – „Dobry papież Jan” – określenie to najlepiej oddaje jego sposób bycia – uśmiechnięty, serdeczny, łatwo nawiązywał kontakty zarówno, gdy spotykał mężów stanu, dyplomatów czy przedstawicieli innych wyznań religijnych, jak i gdy odwiedzał rzymskie parafie, szpitale, więzienia. Starał się docierać do tych, którzy szczególnie cierpią i sami przyjść nie mogą. Był pierwszym papieżem, który opuścił mury Watykanu, pielgrzymował pociągiem do Asyżu i Loreto. Wiele ojcowskiej troski wykazał o Kościół prześladowany w krajach rządzonych przez komunistów, m.in. w Polsce, a pragnienie o jedności Kościoła Chrystusowego wyrażał poprzez liczne spotkania ekumeniczne.
Karol Józef Wojtyła urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 r., został wybrany na Stolicę Piotrową 16 października 1978 r. Przyszedł na świat w rodzinie Karola i Emilii z Kaczorowskich Wojtyłów. W wieku 9 lat stracił matkę. Starszy brat Edmund, lekarz, zmarł w roku 1932 a ojciec, oficer Wojska Polskiego, w roku 1941.
Mając 9 lat przyjął pierwszą Komunię świętą a wieku lat 18 otrzymał sakrament Bierzmowania. Po ukończeniu nauki w liceum wadowickim, został studentem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w roku 1938.
Po zajęciu Krakowa przez niemieckie wojska okupacyjne i zamknięciu Uniwersytetu Jagiellońskiego jesienią 1939 roku, młody Karol, dla uniknięcia deportacji do Niemiec, pracował najpierw w kamieniołomach a potem w fabryce chemicznej Solvay w latach 1940/1944.
Odpowiadając na rodzące się powołanie do kapłaństwa, od 1942 r. pobierał naukę w tajnych kursach formacyjnych przy seminarium krakowskim, prowadzonym przez arcybiskupa Krakowa, kard. Adama Stefana Sapiehę. Równocześnie był jednym z organizatorów tajnego „Teatru Rapsodycznego”.
Po wojnie kontynuował formację duchową i intelektualną w seminarium krakowskim i na ponownie otwartym wydziale teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Otrzymał święcenia kapłańskie w Krakowie 1 listopada 1946 roku a następnie został wysłany do Rzymu, gdzie w roku 1948 dokończył studia doktoranckie z teologii, pisząc dysertację na temat wiary w dziełach Świętego Jana od Krzyża. W tym okresie, w czasie wakacji posługiwał duszpastersko wśród emigrantów polskich we Francji, Belgii i Holandii.
W roku 1948 powrócił do Polski i został skierowany do pracy duszpasterskiej, najpierw jako wikariusz w parafii Niegowić a potem jako współpracownik przy parafii Świętego Floriana w Krakowie. Był duszpasterzem akademickim do 1951 roku, kiedy to podjął ponownie studia filozoficzne i teologiczne. W roku 1953 opublikował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim pracę poświęconą systemowi etycznemu Maxa Schelera. Następnie wykładał teologię moralną i etykę jako profesor seminarium krakowskiego i wydziału teologicznego KUL.
Papież Pius XII mianował go, 4 lipca 1958 roku, biskupem tytularnym Ombi i pomocniczym krakowskim. Sakrę biskupią otrzymał dnia 28 września 1958 roku w katedrze na Wawelu, z rąk Arcybiskupa Eugeniusza Baziaka.
13 stycznia 1964 roku Papież Paweł VI mianował go Arcybiskupem Krakowa, wynosząc go, 26 czerwca 1967 roku, do godności kardynalskiej.
Jako uczestnik prac Soboru Watykańskiego II (1962-1965) uczestniczył aktywnie w przygotowaniu konstytucji soborowej Gaudium et spes. W okresie poprzedzającym wybór na Stolicę Piotrową, kardynał Wojtyła uczestniczył w 5 zgromadzeniach plenarnych Synodu Biskupów.
Został wybrany papieżem 16 października 1978 roku. Dnia 22 października tegoż roku odbyła się uroczysta inauguracja jego pontyfikatu.
Jan Paweł II odbył 146 wizyt duszpasterskich we Włoszech a jako biskup Rzymu odwiedził 317 z 332 parafii rzymskich. Dokonał 104 podróży apostolskich, które są przejawem jego pasterskiej troski o Kościół Powszechny.
Spośród licznych dokumentów opublikowanych za jego pontyfikatu należy podkreślić 14 encyklik, 15 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich i 45 listów apostolskich. Jako papież napisał 5 książek: „Przekroczyć próg nadziei” (październik 1994), „Dar i Tajemnica” (listopad 1996)), „Tryptyk rzymski” (marzec
2003), „Wstańcie! Chodźmy!” (maj 2004) i „Pamięć i tożsamość” (luty 2005).
Jan Paweł II przewodniczył osobiście 147 ceremoniom beatyfikacji, w czasie których ogłosił 1338 błogosławionych i 51 ceremoniom kanonizacyjnym, ogłaszając 482 nowych świętych. Zwołał 9 konsystorzy, w których mianował 231 (1 in pectore) kardynałów. Przewodniczył 6 zgromadzeniom plenarnym Kolegium Kardynałów. Od roku 1978 powołał 15 zgromadzeń Synodu Biskupów: 6 zwyczajnych (1980, 1983, 1987, 1990, 1994, i 2001), 1 zgromadzenie ogólne nadzwyczajne (1985) i 8 zgromadzeń specjalnych (1980, 1991, 1994, 1995, 1997, 1998 [2] i 1999).
W dniu 13 maja 1981 roku dokonano na Placu Świętego Piotra nieudanego zamachu na jego życie. Uratowany macierzyńską opieką Matki Bożej, po opuszczeniu szpitala, przebaczył zamachowcowi i, świadom ponownie otrzymanego daru życia, ze zwiększoną energią powrócił do zajęć duszpasterskich, poświęcając się im w sposób heroiczny.
Jego troska duszpasterska znalazła swój szczególny przejaw, między innymi w utworzeniu licznych diecezji, w promulgowaniu Kodeksów prawa kanonicznego dla Kościoła łacińskiego i dla Kościołów wschodnich oraz w promulgowaniu Katechizmu Kościoła Katolickiego. Momentami szczególnie ważnymi dla pogłębienia wiary Ludu Bożego było ogłoszenie Roku Odkupienia, Roku Maryjnego i Roku Eucharystii, jak również ogłoszenie Wielkiego Jubileuszu roku 2000. Wyrazem jego żywej troski apostolskiej była propozycja zwoływania Światowych Dni Młodzieży.
Żaden z jego poprzedników nie spotkał się z tak wielką ilością wiernych: w audiencjach generalnych, których odbyło się 1160, uczestniczyło łącznie 17.600.000 pielgrzymów, nie licząc tych, którzy wzięli udział w audiencjach specjalnych i w zgromadzeniach liturgicznych oraz w spotkaniach w ramach pielgrzymek apostolskich.
W czasie trwania Wielkiego Jubileuszu roku 2000 papież spotkał się z przeszło 8 milionami wiernych. Osobnym rozdziałem były spotkania z przedstawicielami świata polityki: odbyło się 38 wizyt oficjalnych i 738 audiencji udzielonych głowom państw, oraz 246 audiencji udzielonych szefom rządów.
Zmarł w swoim apartamencie watykańskim, w sobotę 2 kwietnia 2005 roku, o godz. 21:37, w wigilię Niedzieli Przewodniej, Święta Bożego Miłosierdzia, które ustanowił. Uroczystości pogrzebowe odbyły się na Placu Świętego Piotra 8 kwietnia.
Papież Benedykt XVI 1 maja 2011 r. beatyfikował papieża Jana Pawła II podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie, którą koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów i biskupów z całego świata. Liczba wiernych uczestniczących w nabożeństwie jest szacowana na 1,5 mln osób, w tym trzysta tysięcy Polaków. Warto wspomnieć, że Benedykt XVI uczynił wyjątek, osobiście przewodnicząc beatyfikacji swojego Poprzednika – jako zwyczajną praktykę Benedykt XVI przyjął, że beatyfikacjom przewodniczy jego delegat, a on sam dokonuje jedynie kanonizacji.
Na datę liturgicznego wspomnienia bł. Jana Pawła II wybrano dzień 22 października, przypadający w rocznicę uroczystej inauguracji pontyfikatu papieża-Polaka.
Jak przeżyć dzień kanonizacji? Czy wnosi on coś ważnego w nasze życie? Czy potrzebne są jakieś szczególne działania, aby to wydarzenie stało się wielkim i ważnym również dla parafii, dla rodzin i dla mnie osobiście? Wielkim dniem łaski był dla nas dzień beatyfikacji bł. Jana Pawła II. Wiele osób podejmowało wtedy postanowienia, które miały im pomóc gorliwiej dążyć do świętości.
W Kościele zawsze obowiązywała zasada pierwszeństwa modlitwy przed działaniem, kontemplacji przed aktywnością zewnętrzną, kultu wewnętrznego przez kultem zewnętrznym. Nie można tej zasady zagubić również w przygotowaniu i przeżyciu dnia kanonizacji. Przygotowujemy wszystkie zewnętrzne działania, ale przede wszystkim troszczmy się o nasze akty duchowe, o postanowienia, które w tym dniu wyrazimy i przygotowanie na przyjęcie łaski, która będzie nam ofiarowana. Przeżywając samą uroczystość kanonizacji, powinniśmy pamiętać o właściwym łączeniu aktywności ewangelicznej Marty z postawą Marii. Jezus tak ocenił te dwie formy zaangażowania: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba «mało albo» tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona” (Łk 10,41-42).
Troszcząc się o „najlepszą cząstkę”, włączamy się w czuwania przed dniem kanonizacji bł. Jana Pawła II i bł. Jana XXIII, a następnie, w dzień kanonizacji, przynieśmy na Eucharystię nasze odnowione i pogłębione pragnienie realizacji powołania do świętości.
Orędzie Ojca Świętego Franciszka na kanonizację Jana Pawła II
List pasterski Episkopatu Polski na Niedzielę Miłosierdzia Bożego 2014
Na podstawie:
http://kanonizacja.diecezja.pl/
http://www.janpawel2.pl/home