1 marca obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych.
Ma on być wyrazem hołdu dla żołnierzy drugiej konspiracji za świadectwo męstwa, niezłomnej postawy patriotycznej i przywiązania do tradycji niepodległościowych, za krew przelaną w obronie Ojczyzny. Jest także formą uczczenia bólu i cierpienia, jakich żołnierze drugiej konspiracji doznawali przez wszystkie lata PRL i ciszy po 1989 r. Został on ustanowiony z inicjatywy prezydenta Lecha Kaczyńskiego, a odpowiednią ustawę przyjęto 4 lutego 2011 roku.
Data 1 marca nie został wybrany przypadkowo. To właśnie wtedy, w 1951 roku, w więzieniu na Mokotowie UB wymordowało strzałami w tył głowy kierownictwo ostatniej ogólnopolskiej organizacji walczącej z sowiecką okupacją. Przez kilkadziesiąt powojennych lat komuniści starali się wymazać pamięć o Żołnierzach Wyklętych, nazywając ich „bandytami“ i pomniejszając skalę oporu stawianego nowemu okupantowi. Próbowali ukryć fakt, że przez kilka lat po zakończeniu II wojny światowej w Polsce trwała wojna domowa. W walce z komunistami brało udział 200 000 osób. Ostatni żołnierz polskiego podziemia niepodległościowego, sierżant Józef Franczak ps. Lalek, zginął w obławie UB i ZOMO 21 października 1963 roku.
Jan Paweł II powiedział: „Trzeba wspomnieć wszystkich zamordowanych rękami także polskich instytucji Służb Bezpieczeństwa pozostających na usługach systemu przeniesionego ze wschodu, trzeba ich przynajmniej przypomnieć przed Bogiem i Historią”. Żołnierze Niezłomni uczą nas wierności takim wartościom, jak Bóg, Honor i Ojczyzna. W Narodowym Dniu Pamięci Żołnierzy Wyklętych powinniśmy modlić się w chrześcijańskim duchu w intencji poległych i pomordowanych bohaterów – żołnierzy niepodległościowego, antykomunistycznego podziemia w Polsce i zachować pamięć o Żołnierzach Wyklętych, których jedyną winą było to, że kochali Ojczyznę.