W dniu 25 marca, w święto Zwiastowania Pańskiego, nasza wspólnota obchodzi odpust parafialny.
Jest to szczególny dzień w życiu parafii. W tym dniu można uzyskać odpust zupełny. Na Prymarii i na Sumie Kazania odpustowe głosił rekolekcjonista ks. Stanisław Kolano.
Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, przypomina nam o tym wielkim zdarzeniu, od którego rozpoczęła się nowa era w dziejach ludzkości. Archanioł Gabriel przyszedł do Maryi, niewiasty z Nazaretu, by zwiastować Jej, że to na Niej spełnią się obietnice proroków, a Jej Syn, którego pocznie w cudowny i dziewiczy sposób za sprawą Ducha Świętego, będzie Synem samego Boga.
Fakt, że uroczystość ta przypada często w trakcie Wielkiego Postu uzmysławia nam, że tajemnica Wcielenia jest nierozerwalnie związana z tajemnicą śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Z Jezusem Chrystusem, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem, bardzo ściśle jest złączona Jego Matka – Najświętsza Maryja Panna. Już w raju Pan Bóg zapowiedział tajemniczą kobietę, która będzie uczestniczyła w zwycięstwie Syna. A potem prorok Izajasz zapowiada „znak”, będący wyrazem troski Pana Boga o swój lud: „Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel” (Iz 7, 14). Anioł Gabriel, wysłannik nieba, staje przed młodziutką dziewczynką z Nazaretu, informując Ją, że będzie „Matką Syna Najwyższego”. „Najwyższy” – to Pan Bóg. Maryja jest Matką Syna Bożego. Święta Elżbieta, natchniona przez Ducha Świętego, wyda radosny okrzyk: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?” (Łk 1, 42-43).
Ojciec Święty Jan Paweł II, zatroskany o poprawną postawę wiernych wobec Bożych tajemnic, uczył: „Wówczas, gdy definitywnie przybliżyła się „pełnia czasu”, gdy zbawczy adwent Emanuela stał się bliski swego wypełnienia, Ta, która została odwiecznie przeznaczona na Jego Matkę, była już na ziemi. (…) Tak zresztą od początku starał się odczytywać ją Kościół: tajemnica Wcielenia pozwalała mu coraz pełniej zgłębiać i rozjaśniać tajemnicę ziemskiej Matki Słowa Wcielonego. Przełomowe znaczenie miał tutaj Sobór w Efezie (r. 431), podczas którego, ku wielkiej radości chrześcijan, prawda o Boskim macierzyństwie Maryi została uroczyście potwierdzona jako prawda wiary Kościoła. Maryja „jest Matką Boga”, ponieważ za sprawą Ducha Świętego poczęła w swym dziewiczym łonie i wydała na świat Jezusa Chrystusa – współistotnego Ojcu Syna Bożego” (Redemptoris Mater, p. 3.4). W pobożności polskiej, już na początku chrześcijaństwa na naszych ziemiach, rozbrzmiewało uroczyste wyznanie wiary w Boże Macierzyństwo NMP: „Bogurodzica, Dziewica, Bogiem sławiena Maryja…”. Do tego hymnu nawiązuje Juliusz Słowacki: „Bogarodzico! Dziewico!/ Słuchaj nas Matko Boża (Hymn „Bogarodzico”). Adam Mickiewicz w uroczysty sposób ujmuje tajemnicę Wcielenia: „Grom, błyskawica!/ Stań się, stało: /Matką dziewica,/ Bóg ciało!” („Hymn na dzień Zwiastowania Najświętszej Panny Maryi”).
Uroczystość Zwiastowania Pańskiego łączy się w Polsce z obchodem Dnia Świętości Życia. W dniu w którym obchodzimy pamiątkę zwiastowania przez Posłańca Bożego Maryi Pannie, że zostanie Matką Syna Bożego, bronić chcemy każdego poczętego życia pod sercem każdej z matek na całym świecie. Jan Paweł II 26 stycznia 1980 r. w Rzymie powiedział: „Człowiekiem jest również nienarodzone dziecko: co więcej, Chrystus w sposób uprzywilejowany utożsamia się z najmniejszymi; jak więc można nie widzieć szczególnej Jego obecności w istocie jeszcze nie narodzonej, spośród wszystkich istot prawdziwie najmniejszej, najsłabszej, pozbawionej jakiegokolwiek środka obrony, nawet głosu, która nie może protestować przeciw ciosom godzącym w jej najbardziej podstawowe prawa”. I dalej Jan Paweł II w obronie życia poczętego pisze w encyklice Evangelium vitae z 25 marca 1995 r: „Życie ludzkie jest święte i nienaruszalne w każdej chwili swego istnienia, także w fazie początkowej, która poprzedza narodziny. Człowiek już w łonie matki należy do Boga, bo Ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jest jeszcze małym, bezkształtnym embrionem i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka, którym stanie się on w przyszłości i którego dni są już policzone, a powołanie już zapisane w księdze żywota” (EV 61).
Boże, z Twojej woli w łonie Maryi Dziewicy odwieczne Słowo przyjęło ludzkie ciało; spraw, abyśmy wyznając, że nasz Odkupiciel jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, zasłużyli na udział w Jego boskiej naturze. Przez Chrystusa Pana naszego.